Ik vertelde jullie al dat het drukke tijden waren. Eerst de kerstdagen met mooie momenten maar helaas ook met een overlijden in onze familie. Erg onverwacht en heel erg verdrietig.

Na de kerstdagen volgde ik drie revalidatiedagen in het Roessingh. De dagen waren voller dan normaal omdat ze ons zo veel mogelijk van het originele programma wilden laten doen.

Op vrijdag kwam ik thuis. En in de avond kwam een vriendin bij mij op visite. Lekker relaxt samen op de bank.

Zaterdag in de middag zijn mijn vriend en ik vertrokken naar Hilversum. Daar hadden we een hotel geboekt omdat we midden in de nacht naar het top2000 cafe gingen. Dit hadden we zo gepland vanwege mijn gesteldheid op dit moment. Dan konden we vroeg gaan rusten en slapen om zo de lichamelijke inspanning te verminderen.

Midden in de nacht het cafe in. Wat een belevenis. Wat een feest. Echt even los en helemaal nergens aan hoeven denken. Dat is zo fijn. Lekker meezingen, dansen enz. Na ons bezoek aan het cafe gingen we terug naar huis en hebben we een paar uur geslapen. Ook dit weer om het lichaam rust te geven.

In de avond zijn we bij familie oud en nieuw gaan vieren. Het was heel gezellig. We aten lekkere hapjes, dronken bubbels, speelden spelletjes enz. Helaas had ik op een gegeven moment wel een flinke dip. Ik voelde me niet goed, sip, humeurig en verdrietig. Dit was de eerste oud en nieuw zonder mijn vader en bij ons thuis was oud en nieuw altijd echt een feestje. Hij genoot met volle teugen en wij ook. Maar ook vermoeidheid en verdriet vanwege het overlijden in de familie speelden een rol. Gelukkig was daar alle ruimte en begrip voor binnen dit gezelschap.

We besloten even wat minder actief te zijn en lekker op de bank te zitten en te kletsen. Voor we het wisten was het middernacht. We keken naar het prachtige vuurwerk. Dronken nog wat meer bubbels. Maakten een rondje door de wijk. En gingen terug naar huis om nog even lekker wat muziek te luisteren en te kletsen.

Op een gegeven moment was het op. We waren allemaal moe en hadden behoefte om naar bed te gaan. We bleven logeren bij de familie. Ik nam mijn slaapmedicatie, tenminste dat dacht ik ….

Ik moest die nacht drie keer op staan om naar het toilet te gaan. Toen begon er een lampje te branden. En dan bedoel ik niet die op de overloop of in het toilet. Ik had mijn slaapmedicatie verwisseld met mijn schildkliermedicatie. Zo dom. De hele nacht bijna niet kunnen slapen.

De volgende dag ontbeten we nog en daarna vertrokken we richting huis. Thuis aangekomen hebben we nog met de familie wat gegeten. En toen rond een uurtje of 19.00.was het voorbij. Het zat er op. De feestdagen.

En toen… De volgende ochtend…daar was het! De pijn! In mijn hele lijf. Al mijn gewrichtjes in mijn vingers, handen en voeten deden zeer. Maar ook mijn knie, heup, rug, nek en natuurlijk mijn elleboog. Door de pijn in mijn nek kreeg ik er ook migraine bij. Naast alle pijn was/ben ik ook zo onvoorstelbaar moe. De pijn maakt me verdrietig.

Ja ik maakte het laat, ik hosste meer dan ik zou moeten, dronk meer alcohol dan normaal. Maar soms, af en toe maak je de keuze om het wel te doen. Ondanks dat je weet dat je er voor “gestraft” gaat worden. De lol en het plezier afwegen tegen de pijn. Toch als het dan zo ver is…Dan vind ik dat moeilijk om te accepteren, dan maakt me dat verdrietig en teleurgesteld.

De afgelopen twee dagen heb ik dan ook zo min mogelijk gedaan om zo goed mogelijk te kunnen herstellen. Het gaat een beetje beter, maar ik ben er nog niet. Ook morgen en overmorgen zullen rustige dagen voor me worden. En hopelijk ben ik dan van het weekend zo goed als mogelijk hersteld.

Wat ik ook moeilijk vind in dit geheel is de mening van een ander. Ik weet dat het me niet uit zou moeten maken. Maar dat doet het toch. Mensen zien me feesten in het top2000 café en denken wellicht: Oh dat kun je wel, maar je kunt niet werken? Of je kunt niet dit of dat?

Dat klopt. Ik heb gefeest, lol gemaakt en ben even alles vergeten. Ik ben over alle grenzen heen gegaan. En daarvoor zit ik nu op de blaren. Daarom heb ik nu drie of vier dagen nodig om te herstellen. En dat stukje, het herstel, het verdriet dat is wat ik niet deel met de wereld. Dat is wat niemand ziet, als de gordijnen dicht zijn…

Al die gevoelens en gedachten maken ook moe en verdrietig. De acceptatie is lastig en het boos zijn op mezelf is ook echt een ding.

Het doet me goed om te schrijven. Voor mezelf, maar ook om het met jullie te delen.

Dankjewel dat je het las.

De aller beste wensen voor het nieuwe jaar.