Soms lijkt het leven soepeltjes te verlopen. Gisteren was zo’n dag voor mij, een dag waarop ik mijn enthousiasme met jullie deelde. Een fijne dag, dat was het zeker. Maar wanneer de avond valt en ik alleen ben met mijn gedachten, komt het om de hoek kijken. Het verdriet, het gemis, de onzekerheid, ze sluipen binnen en maken me verdrietig. Zelfs als ik weet dat er mensen zijn die van me houden.
Gisteravond was zo’n moment. Ik zat daar, overvallen door een golf van verdriet. Herinneringen aan de scheiding, het verlies van mijn vader en het onzekere traject dat nog moet komen overspoelden me. De tranen stroomden over mijn wangen en dat gebeurt vaker dan ik zou willen toegeven.
Het lijkt wel alsof het verdriet me altijd vindt wanneer ik alleen ben.Overdag ben ik de sterke persoon, degene die zich groot houdt, degene die zichzelf vertelt dat ik mijn werk wel “even” zal doen.
Maar ’s avonds, in het donker wanneer niemand me ziet, kan ik niet langer de schijn ophouden.Het is niet dat ik het wil. Ik wil niet zielig zijn of zelfmedelijden hebben. Ik vraag me af wanneer de tranen zullen opdrogen, wanneer het verdriet eindelijk zal afzwakken. Wanneer zal ik niet langer vermoeid zijn, wanneer zal mijn lichaam weer normaal aanvoelen? En hoe overleef ik tot die tijd zonder in mijn tranen te verdrinken?
Ik weet dat ik over het algemeen een positief persoon ben, maar soms is het gewoon even donker. De volgende keer zal ik een blog schrijven met meer licht, maar voor nu omarm ik mijn schaduwkant en hoop ik dat anderen die hetzelfde meemaken weten dat ze niet alleen zijn. Want hoe donker de nacht ook is, er komt altijd een nieuwe dag.