Wie ik ben
Natuurlijk zal ik me ook nog even aan je voorstellen en verderop vertellen wat mijn uitdaging is. Mijn naam is Nicole Edel. Geboren en getogen in het prachtige Almelo dat bekend staat om zijn water en groen. Inmiddels heb ik de leeftijd van 38-jarige bereikt. Ik werk als teamleider medezeggenschap bij de Algemene Onderwijsbond, kort gezegd AOb. Daar stuur ik een team aan van trainers, consulenten, secretariaat en marketing om samen de medezeggenschapsraden op scholen en instellingen zo goed mogelijk hun taak te kunnen laten uitvoeren. Inhoudelijk vertel ik je graag meer op een ander moment.
Ik ben geschoold als leerkracht en heb 16 jaar voor de klas gestaan in het basisonderwijs. Naast mijn werk als leerkracht heb ik gewerkt als consulent bij de AOb en ben ik hoofdbestuurder geweest van rayon Oost, ook voor de AOb, waarbij ik tevens mee mocht beslissen over de landelijke koers voor de AOb.
Ik houd van dansen, wandelen, zwemmen, muziek luisteren, boeken lezen, teksten en gedichten schrijven.
“Ja maar Nicole, wat heb je dan?”
Mijn verhaal begon bijna 29 jaar geleden, toen ik als tienjarig meisje druk bezig was met paardrijden, turnen en natuurlijk school. Maar op een gure januariavond, tijdens een paardrijles, ging alles mis.
Die avond zal ik nooit vergeten. Ik viel van mijn pony en landde met een harde klap op mijn elleboog. Meteen zwol het gebied onder mijn elleboog op tot ongekende proporties. Paniek overviel ons, en we belden meteen de spoedlijn van de huisarts. Wat hij zag, deed hem schrikken, en hij stuurde mij met mijn bezorgde ouders naar het ziekenhuis.
Daar kreeg ik het schokkende nieuws: mijn elleboog was op een verschrikkelijke manier gebroken en ik moest direct geopereerd worden. Ik herinner me nog levendig hoe ze mijn geliefde groene trui moesten doorknippen omdat mijn arm zo opgezwollen was dat de trui niet meer uit kon. Tijdens de operatie werden er twee pinnen in mijn arm geplaatst om alles bij elkaar te houden. Niemand kon toen vermoeden dat deze avond na 29 jaar nog steeds een schaduw over mijn leven zou werpen.
In de jaren die volgden, ben ik nog zeven keer geopereerd, ja, je leest het goed, zeven keer! Er was van alles mis: beknelde zenuwen, groei en vergroeiing van kraakbeen, het uit de kom schieten van mijn elleboog, en meer. Het bleek dat de spieren, banden en andere structuren die mijn arm bij elkaar moesten houden, waren verdwenen. Ze hebben zelfs de aanhechting van mijn triceps naar mijn onderarm verplaatst om enige stabiliteit te creëren.
In 2013 werd de schade aan mijn ellebooggewricht onherstelbaar, en ik kreeg een gedeeltelijke kunstelleboog. Normaal gesproken gaat zo’n prothese ongeveer tien jaar mee, maar de mijne zit er nu bijna elf jaar in. En dat merk ik. Mijn bewegingsvrijheid neemt af, de pijn neemt toe. Mijn pols is scheef gegroeid en mijn handen doen pijn. Omdat ik mijn arm niet volledig kan bewegen, compenseer ik met mijn schouder, wat resulteert in constante pijn in mijn rug, nek, schouders, enzovoort. Begrijpelijk dat dit ook hoofdpijn met zich meebrengt.
In het begin waren de klachten draaglijk, maar ze zijn gestaag gegroeid en verergerd. Mijn spieren ontspannen niet meer, en mijn belastbaarheid is minimaal. Tillen is taboe, herhaalde bewegingen zijn verboden. Hierdoor zijn sommige klusjes voor mij onmogelijk geworden. Eigenwijs als ik ben, probeer ik het soms toch. Ik wil niet om hulp vragen, ik wil zelfstandig zijn, maar in de loop der jaren ben ik beter geworden in het accepteren van hulp.
Door al deze pijn, beperkingen en ongemakken ben ik vastgelopen in het leven. Ik ben moe, slaap slecht (want waar moet ik mijn arm laten?), en heb voortdurend pijn. Het is een vicieuze cirkel waaruit ik niet meer lijk te kunnen ontsnappen. Het spijt me om toe te geven, maar ik ben op. Daarom ga ik binnenkort een intensief revalidatieprogramma van 16 weken volgen. Ik zal afwisselend een week in het revalidatiecentrum en een week thuis doorbrengen. Ik ga daar veel meemaken, leren en ervaren, en ik wil jullie graag op de hoogte houden van mijn reis terug naar herstel.