Op woensdag, mijn vrije dag, lijkt het alsof mijn werk me nooit helemaal loslaat. Het zit gewoon in mijn systeem. Maar vandaag heb ik besloten om even niet aan werk te denken. Dat is bijna helemaal gelukt.

Mijn dag begon met het brengen van mijn moeders auto naar de garage, een kleine klus die ik graag voor haar deed. Terug thuis besloot ik even op de bank te liggen, maar zoals altijd lag ik niet lekker. Na een kort dutje werd ik wakker met een tintelend gezicht, waarschijnlijk een teken van de opgebouwde stress.

Maar ik had een gezellige lunchafspraak in het vooruitzicht, dus ik stond op en maakte een heerlijke lunch met eieren, avocado, paprika, cottage cheese, kaas en donkerbruin brood.

Mijn gast kwam iets later dus ik besloot die tijd te gebruiken om alvast te koken voor vanavond. Mijn familie komt altijd op woensdag bij elkaar om samen te eten, een traditie die we, sinds het overlijden van mijn vader in maart, hebben voortgezet. Vanavond zijn ze allemaal bij mij thuis.

Ik bereid Mexicaanse pasta en nacho’s als voorgerecht voor, iets waarvan ik denk dat de kinderen er dol op zullen zijn. Voordat mijn gasten zouden aankomen ben ik nog even de stad in gegaan voor een kleine boodschap.

Nu heb ik een kostbaar uurtje voor mezelf voordat ik de auto van mijn moeder weer ophaal. Ik ga even rusten, mijn benen omhoog leggen en een documentaire kijken.

Al met al was het een goede dag, waarin ik me niet al te druk maakte en me weinig zorgen maakte. Een dag met de juiste balans tussen rust en activiteiten, hoewel ik nog steeds behoorlijk moe ben.

En als vanavond iedereen weg is, ga ik heerlijk ontspannen in bad met een tijdschrift, genietend van de kleine momenten van het leven.