Het moment is bijna daar. Binnenkort begint mijn langverwachte revalidatietraject. Tot nu toe had ik geen officiële bevestiging van de kliniek ontvangen. Terwijl ik bezig ben met het afbouwen van mijn werk en me voorbereid op dit traject, begon de onzekerheid zich op te stapelen.
Gisteren besloot ik de centrale planning van het revalidatiecentrum te bellen en mijn behoefte aan geruststelling kenbaar te maken. Gelukkig hebben ze me die geruststelling geboden. Op 13 november zal mijn avontuur in de kliniek beginnen, samen met een klein groepje gelijkgestemden.
De gedachte aan deze nieuwe start roept zowel opwinding als spanning op. Ik hoop van harte dat we een ondersteunende groep vormen, waarin iedereen de kans krijgt om vooruitgang te boeken en sterker naar buiten te komen dan we erin gaan.
Zoals ik al eerder aangaf, ben ik momenteel bezig met het afbouwen van mijn werk. De spanning met betrekking tot het aankomende traject en de aanhoudende pijn maken mijn werk steeds zwaarder om uit te voeren. Dit heeft ook invloed op mijn slaap, waardoor mijn mentale en fysieke bandbreedte beperkt is. Dit maakt het moeilijker om helder te denken, alert te zijn en om te gaan met zowel grote als kleine problemen.
Voor het jaar 2023 had ik nog enkele vrije dagen over. Ik heb besloten deze vóór 13 november op te nemen. Toch is het niet makkelijk om deze stap te zetten. Het werk wordt zwaarder en uitdagender, en daarom neem ik een stapje terug. Tegelijkertijd wil ik wat leuke dingen doen en ontspannen, omdat ik soms mijn gedachten echt even ergens anders moet laten zijn.
Dus kies ik voor dagjes uit, samen met mijn vriend of een vriendin, om te genieten van quality time. Maar dit betekent ook dat ik de dag nadat ik thuiskom, echt de tijd moet nemen om te herstellen. Een dagje op de bank, mijn lichaam letterlijk laten bijkomen. Dit zijn de momenten die ik niet met anderen deel.
De leuke foto’s van onze uitstapjes deel ik graag, maar de momenten op de bank blijven verborgen, want wat hebben anderen daaraan? Soms ben ik bang dat ik niet het juiste beeld laat zien, dat anderen denken: “Oh, dit kan ze wel, maar dat kan ze niet.” Ik besef dat deze gedachten vooral mijn eigen onzekerheden zijn. Soms maak ik me hier ontzettend druk om, maar heel soms lukt het me om te herinneren wat ik echt weet: hoe het werkelijk met me gaat en wat ik op dat moment nodig heb.
Dus voor nu ligt de focus op wat er komen gaat, met af en toe een welverdiend moment van ontspanning. En niet te vergeten, talloze dagen, middagen en avonden op de bank om bij te komen. Dit is hoe mijn komende weken eruit zullen zien. En hoe zien jouw komende weken eruit?