Nog negen nachtjes slapen

Nog negen nachtjes en dan is het zo ver. Dan gaat het hele gebeuren beginnen. Als ik een kind zou zijn, zou ik een aftelkalender maken. Zoals ik vaker in mijn blogs schreef, is het iets om naar uit te kijken en iets om tegenop te zien.

Het is zo’n mooie kans die ik krijg. Om te werken aan mezelf, aan mijn lichaam en aan mijn geest. Want geloof me, pijn in je lijf betekent uiteindelijk ook pijn in je hoofd. En ik krijg de kans om daar samen met enkele lotgenoten iets aan te doen.

De spanning stijgt naarmate de dagen voorbijgaan. De gedachte aan de therapieën die voor me liggen, zowel individueel als in groepsverband, roepen gemengde gevoelens op. Aanstaande donderdag of vrijdag krijg ik mijn therapiekaart voor de eerste week. Deze zal mijn weekplanning onthullen, en dan kan ik me een beter beeld vormen van wat me te wachten staat.

Werken aan mijn lichaam en geest lijkt de juiste weg voorwaarts. Ik verwacht geen wonderen, maar ik geloof wel in vooruitgang. Dat is precies waar ik me aan moet vasthouden.

Wat me bijzonder spannend lijkt, is het feit dat ik volledig op mezelf en de groep, die ik nog niet ken, aangewezen zal zijn. Geen ontsnapping naar leuke afleidingen of het gezelschap van veilige en warme mensen. Ik zal het moeten ondergaan.

Eén lichtpuntje is dat ik eenmaal per week, op woensdagavond, twee uurtjes bezoek mag ontvangen. Verder is het bijvoorbeeld zo als ik langer dan een half uur van de afdeling weg wil zijn, moet ik dat melden. Het lijkt streng, maar alles is in het belang van mijn herstel.

Op weg naar verbetering. Naar een leven waarin ik het mezelf wat makkelijker maak. Waarin ik hulp durf te vragen en te accepteren. Waarin ik niet langer alleen maar vecht en vlucht, maar waarin ik ook durf te blijven staan en alles wat er is gewoon te laten zijn.

Van frustratie naar acceptatie. Van “ik kan het wel alleen” naar “zullen we het samen doen?”Het zal een lange, heuvelachtige weg zijn, met rivieren van tranen. Maar zoals het liedje van Veldhuis en Kemper zo mooi zegt:

Maar als ik iets zou mogen zeggen, het is geen rechte lijn. En de grens maar iets verleggen gaat maar zelden zonder pijn. Want de allermooiste bloemen, groeien vlak langs het ravijn. En om die te kunnen plukken moet je durven bang te zijn. Want als de mooiste bloemen groeien, langs de rand van het ravijn. Dan moet daar ook het beste uitzicht op je stoutste dromen zijn…