Op naar huis

Het is bijna voorbij. Mijn eerste week in het revalidatiecentrum. Een week vol emoties en gevoelens. Het ging alle kanten op.

Zoveel verschillende therapieën waarmee ik kennis heb mogen maken. Fysiotherapie, ergotherapie, maatschappelijk werk, psycholoog, psychosomatische therapie, mindfulness, adem- en ontspanningstherapie, functionele trainingstherapie, activiteiten therapie, sport, zwemmen enz. Sommige therapieën hebben we meerdere keren per week. En bij iedere therapie leer je wel weer iets dat je kunt verbinden met een andere therapie. Langzaam beginnen de puzzelstukjes wat dat betreft op hun plek te vallen.

Over puzzelstukjes gesproken. Mijn persoonlijke stukjes liggen nog allemaal door elkaar gehusseld, om daar een goede kloppende puzzel van te maken is nog een boel therapie nodig. Ik heb wel het vertrouwen dat ik dat hier kan vinden. Dat dit traject mij daar bij kan helpen.

Het is wennen om sommige therapieën in een groep te volgen. Iedereen heeft zijn eigen proces en eigen leerweg te gaan. Het is mooi om te zien dat we veel bij elkaar herkennen, maar ook veel van elkaar kunnen leren of juist te zien dat je het niet op de manier van de ander zou willen.

Naast dat we samen therapieën volgen, ontbijten, lunchen en dineren we ook samen. Het is wonderlijk te zien hoe een groep zich binnen een paar dagen op een bepaalde manier vormt en waar je het allemaal met elkaar over hebt. Ik ben zo benieuwd hoe dat de rest van de weken zal gaan.

Vandaag was het moeilijk om met de dag te starten. Ik wilde zo graag naar huis, naar mijn eigen omgeving. Naar de fijne mensen thuis en naar de katten. Ik kon niet anders dan huilen. Het overviel me echt. Het comfort en de veiligheid van je eigen plek. Zo belangrijk. De groepsleiding pikte me er bij het ontbijt feilloos uit voor even een één op één gesprekje. We spraken over het heimwee gevoel, over de dagen die waren geweest en de dag die voor me lag. Het zorgde er voor dat ik rustig werd en me er toe kon zetten terug aan de ontbijttafel te gaan zitten en er gewoon voor te gaan vandaag.

Het was ook een rustige dag. Ik moest vandaag vragenlijsten invullen over hoe ik me de afgelopen week gevoeld heb op veel verschillende gebieden. Het waren 90 vragen. Dit wordt gebruikt om je voortgang te meten, maar ook de effectiviteit van dit traject in zijn algemeenheid. Ook stond vandaag zwemmen weer op het programma. Dat vind ik zo fijn om te zwemmen. Op je rug, je oren onder water… Even helemaal niets…..

Omdat ik vandaag een relatief rustig programma had kwam de groepsleiding met nog een leuke schilderopdracht. Dus ik werk momenteel aan een zeer vrolijk gekleurde koe. Ik doe hier dingen waarvan ik niet wist dat ik het kon en dat ik ze leuk zou vinden.

Morgen op naar huis, met een tas vol huiswerk voor in de eerste thuisweek. Huiswerk om samen te maken en huiswerk om alleen te doen. Ook het thuisfront wordt er bij betrokken. Want zoals ze hier zeggen. Pijn heb je samen.

Zelf wil ik deze week letten op of ik keuzes maak vanuit mijn gedachten of vanuit wat ik voel, opmerk of ervaar. Het inzicht dat daar verschil tussen zit was een mooie. En direct toepasbaar.

Rust kun je vinden in afwisseling. Dus niet alleen maar op de bank liggen, stilzitten oid. Nee, ook door je even te verliezen in iets. Iets dat je gedachten even wegneemt van alles wat zich in je afspeelt. Ik ga oefenen met het nemen van rust en me daar niet schuldig over voelen.

Je lichaam is je vriend. En je vriend is altijd eerlijk tegen je. Hij vertelt je waar het op staat. Of dat nu positief is of negatief. Hij waarschuwt je met een goede reden. Het is de kunst om wat meer naar je lichaam/vriend te luisteren.

Onder andere deze dingen neem ik mee naar huis voor komende week. En ik ben heel benieuwd naar wat dat met me zal doen… Al met al een goede, confronterende, leerzame eerste week. Ik vind het moeilijk. Er zijn veel tranen en er is veel om aan te werken. Maar ik ben hier op mijn plek. Dit gaat me veel brengen