Stilte

Misschien heb je wel een blogje gemist deze week. Dat zou zo maar kunnen. Want weet je wat het is? Ik krijg het niet uit de vingers. Zoals ik deze week eigenlijk maar weinig uit de vingers heb weten te krijgen.

Ik voel me zo gek. Een beetje lamgeslagen, verdoofd, afgestompt, zoiets. Het kost me moeite een lach op mijn gezicht te toveren en de tranen zitten hoog.

Aan de week kan het niet gelegen hebben. Maandag kreeg ik lieve vrienden op bezoek, die benieuwd waren hoe het was geweest de eerste week in het revalidatiecentrum. Het was gezellig en fijn. En toch voelde ik me daarna overprikkeld en heb ik in bed nog een poosje wakker gelegen.

Op dinsdag deed ik niet echt iets bijzonders. Ik maakte huiswerk voor de revalidatie, ik bakte een cake en deed wat boodschappen. Ik hing op de bank, keek een serie en wandelde een rondje met mijn moeder. De dag leek oneindig lang te duren. Deze manier van tijd nemen voor mezelf is nieuw voor mij.

Woensdag heb ik in de ochtend rustig aan gedaan. En in de middag ben ik richting mijn vriend in Breda gereden. Het was druk op de weg. Ik deed er drie uur over om er te komen. We hebben lekker samen iets gegeten en vervolgens vertrokken we naar het concert van Racoon waar we al tijden kaartjes voor hadden. Gelukkig was het in het theater en mochten we er bij zitten. Het was prachtig, ik genoot van de muziek. Dat doet zo veel met mijn gevoel. Op de weg terug naar zijn huis kreeg ik een enorme huilbui. Zo geraakt en overweldigd door het concert. Ik ben van nature een gevoelig type maar dit ken ik niet van mezelf.

Op vrijdag kwam mijn tante op visite. Ze kwam samen met mijn moeder. We spraken over de afgelopen tijd. Over mij, over mijn moeder, over mijn tante. Gewoon hoe het met ons ging, hoe we ons voelden en wat dingen met ons doen. Dat was fijn.

En op zaterdag had ik een zelfde ervaring als op de woensdag. Mijn vriend en ik hadden een verjaardag bij zijn familie. Dat was heel gezellig. Warme en lieve mensen om ons heen. Ik genoot er van. Wel merkte ik dat mijn energie langzaam afnam. En ook toen we thuis kwamen van de verjaardag namen de tranen het weer even over.

Ik ben dan zo verdrietig, ik denk door alles wat er gebeurt en/of gebeurd is. Ook ben ik overprikkeld. En ik mis het gevoel van vertrouwen in mezelf en soms ook in anderen. Helaas niet goed voor mijn humeur en ook de liefste mensen om mij heen doe ik daarmee te kort, wat ook weer voor verdriet zorgt.

Mijn grootste les voor deze week is eigenlijk. Laat het maar gaan. Laat de tranen maar komen. Wees maar verdrietig, boos, teleurgesteld, weemoedig enz. Laat het er maar zijn. Want er tegen vechten, er voor vluchten heeft geen zin en je krijgt er toch alleen een rothumeur. Het moet er allemaal uit….

Vandaag maakte ik mijn laatste huiswerk. Morgen is het weer zo ver. Dan ga ik weer een week intern. Een vol programma zag ik op de planning… Ik houd jullie op de hoogte!