Tussen kerst en oud en nieuw

De kerstdagen zitten er op. Ze hadden mooie, fijne en liefdevolle momenten. Maar ook momenten waarin het leven mij (ons) weer keihard om de oren heeft geslagen. Dat zorgt voor ongeloof, boosheid en verdriet.

Maar na de bewogen kerstdagen moest het wel gewoon even weer gebeuren. De revalidatie ging gewoon door. De drie dagen die er nog over waren deze week zaten helemaal volgeboekt met therapieën.

We begonnen de week met een mindfulnessoefening. Tijdens deze oefening moesten we onze ademhaling voelen, zonder er iets aan te willen veranderen. Later in de oefening kregen we de opdracht om naar onze benen toe te ademen. Dus visualisatie dat de ademhaling als het ware door je benen ging. Ik zat daar met mijn volle hoofd naar richting mijn benen te ademen. Maar dat ging voor geen meter. Ik zat ongemakkelijk. En mijn ademhaling was overal maar niet in mijn benen. Naja goed. Niet alle oefeningen kunnen altijd bij je passen .

Bij de PMT hebben we deze week geleerd dat je soms je even terug kunt trekken in je eigen cirkel. In je eigen cocon. Om even te voelen hoe het echt met je gaat. En of dat wat je aan het doen bent op dat moment nog echt bij je past. Of dat je het doet omdat je er al mee bezig was of omdat mensen het van je verwachten, enz enz. Het was moeilijk om te bedenken hoe je dan even in je eigen wereld kunt zijn en bij je eigen gevoel. En wie mag er dan wel in die wereld en wie niet op dat moment.

Dit visualiseerden we eerst met een yogamat. Daar gingen we op staan. En die mat was dan even ons eigen wereldje. We mochten even lopen en voelen hoe we dat ervoeren. En hoe bizar ook. Dat rode stuk schuimrubber op de grond dat voelde als van mij. Mijn wereld. Mijn stukje. En dat voelde echt goed. Ik kon even voelen hoe het met me ging en ook andere lichaamssignalen vielen mij op. Ik zei: zo’n matje heb ik thuis ook nodig. Gewoon om er even op te staan/zitten en even te voelen hoe het echt is.

De therapeut zei dat hij nog een leuke oefening voor me had. Hij legde een touw in een cirkel om mijn stoel. Ik dacht dat kun je daar nu wel neerleggen maar dat levert toch niks op. Een stom stuk touw om mijn stoel. Daar ben ik echt veel te nuchter voor. Maar hij had het touw in een cirkel gelegd. En dat voelde me toch een potje fijn. Lekker zo’n afgebakend stukje. Helemaal van mij. Een mede-revalidant zei: “Wat grappig, je ontspant helemaal.”Dus ik even voelen en opmerken en inderdaad. Ik was echt ontspannen. Schouders laag. Ik zat lekker op mijn stoel. Beetje onderuit. Benen lekker losjes. Wat fijn zo’n eigen wereldje.

Vervolgens legde de therapeut de touwen met de uiteinden los naar voren. Nu was mijn cirkel open. Alles en iedereen kon zomaar zonder waarschuwing mijn cirkel binnen wandelen, vliegen, kruipen. Niks daarvan. Ik vroeg of de cirkel weer dicht mocht want dit voelde niet goed. De cirkel werd dicht gelegd en de therapeut stapte over het touw heen, zo mijn cirkel in. En ik die niet zo goed grenzen aan kan geven kon dat ineens heel duidelijk. Want wat moest hij in mijn cirkel? Ik heb hem verzocht te vertrekken en vervolgens mijn cirkel op de grond een beetje kleiner gemaakt. Dat voelde weer goed en veilig.

En natuurlijk ga je niet thuis met een touw, hoepel of matje zitten. Maar hier werd heel visueel gemaakt dat het soms gewoon genoeg is. En dat in jouw gevoel je eigen IK centraal hoort te staan. Wat voel jij? Wat wil jij? Dat je door het aangeven van deze grenzen duidelijk bent naar jezelf maar ook naar de ander. En dat levert in het begin misschien ongemak op als je ze moet aangeven. Maar langzaam maar zeker zul je daar profijt van gaan hebben. Ik vond het een bijzondere ervaring.

De dag daarna hebben we één op één nog verder geoefend met hoe ik af en toe even naar mezelf en mijn wereld kan kijken. En hoe ik keuzes kan maken. Hoe ik wel of niet een grens wil stellen. Hoe ik beter nee kan zeggen. En nog meer van dit soort wijze inzichten.

Bij maatschappelijk werk hebben we gesproken over en geoefend met de ik-boodschap. Ik heb jaren in het onderwijs gewerkt en was hier al bekend mee. Maar het is wel goed om stil te staan bij hoe je communiceert. We bekeken vandaag de sub-assertieve kant, de assertieve kant en de agressieve kant.

Verder mocht ik weer aan de slag met mijn zaagproject. Dat was fijn. En ook weer confronterend op de goede manier. Vanwege de lengte van deze blog ga ik daar een andere keer weer meer over vertellen.

Vergeet ik toch bijna het avondprogramma waar ik deze week verantwoordelijk voor was. Op donderdag doen we een activiteit met de hele groep en één persoon van de groep organiseert dat. Deze keer was ik aan de beurt. In een ver verleden heb ik met veel veel plezier op line-dance gezeten. Dus ik besloot een kleine line-dance workshop te organiseren. We leerden twee dansen die we op verschillende liedjes hebben uitgevoerd. We hebben gelachen en goed gedanst. We hebben tijdig pauze genomen. Het was een zeer plezierige avond. Ik genoot er van en was onder de indruk van het talent van mijn mede-revalidanten.

De spieren mochten even heerlijk ontspannen in het zwembad en we aten chili con carne. Morgen nog een volle dag. En dan zit het er weer op voor deze week.