Over de helft

Afgelopen week was alweer de vijfde in het revalidatiecentrum. Dat betekent dat ik inmiddels over de helft van het interne gedeelte ben. Dat maakt me blij en ook een beetje angstig.

Dit stramien van één week thuis en één week daar is een beetje het nieuwe normaal geworden. Het is iets waar ik weer aan gewend ben geraakt. Een duidelijke structuur die veiligheid en comfort biedt. Oke, het is zwaar en iedere maandag dat ik moet ga ik met een beetje een droevig gevoel die kant op. Want dat hoofd van mij is niet te stoppen. Als ik de hele week daar ben dan kan ik er niet voor mijn familie zijn, niet voor mijn vriend en niet voor mijn katten. Dat is allemaal goed, besproken, begrepen en goed geregeld maar toch doet mijn hoofd dat.

En dan ben je daar de hele week. Van de ene naar de andere therapie. Soms alleen, vaak met de groep. Ik ben niet alleen en ook niet eenzaam maar toch voelt het soms zo. Alsof ik op een eilandje zit met mensen die ik hiervoor niet kende. Ze zijn harstikke leuk en aardig dat bedoel ik niet. Maar ik mis mijn familie, vriend, vrienden en ook mijn werk.

En het proces daar, daar heb ik veel steun bij van de therapeuten, de groepsgenoten en zeker ook alle lieve mensen om me heen. Maar de verandering die in jezelf plaats moet vinden, mentaal en fysiek, dat moet je helemaal zelf doen. Dat kost veel tijd. Nog veel meer tijd dan dit traject zal duren. En het kost energie. Het gaat zo in tegen de patronen die ik mij de laatste 29 jaar heb aangeleerd. Dat alles voelt soms gewoon eenzaam.

Het is moeilijk. Het is ook goed. Ik leer. Ik verander. Maar het gaat langzaam.

Straks aan het einde van het traject dan verandert dat nieuwe normaal weer. Dan moet ik het zelf doen. Dan ga ik weer opbouwen in mijn werk. Daar heb ik veel zin in, al vind ik het ook een beetje spannend. Deze week zet ik een kleine eerste stap. Ik ga lunchen op mijn werk. Samen met mijn leidinggevende, de directeur en een collega. Het is zo fijn dat ze er allemaal bij kunnen zijn. Ik kijk er naar vooruit en voel ook gezonde spanning. Voor het eerst die drempel weer over het gebouw weer in. Het voelt moeilijk en leuk tegelijkertijd. Ik heb er wel zin in om de mensen weer te zien en te ontmoeten en samen verder te gaan met het mooie werk dat we doen.

De afgelopen week was er eentje die vooral veel over mezelf ging. Over mijn gedachten die alle kanten op gaan en dan vooral ten koste van mezelf. Altijd nadenken over wat ik doe, of dat wel goed genoeg, lief genoeg enz is. De keuzes die ik maak meestel in het voordeel van de ander laten zijn. Alles en iedereen gaat voor mij. En waarom eigenlijk? Wie ben ik dan en wat ben ik waard?

Dus in deze thuisweek komt er een bordje in mijn keuken en dan bedoel ik geen servies. Maar zo eentje waar je tekst op zet. Daar komen een paar zinnen op.

Wat wil ik?

Wat voel ik?

Wat vind ik leuk?

Wat vind ik fijn?

Enz.

Ik hoop dat door dit vaak te zien en te lezen dat ik er ook naar ga handelen.

Verdere opdrachten voor deze week zijn:-

Iedere dag iets aardigs tegen mezelf zeggen in de spiegel.

Iedere dag mezelf even een “knuffel” geven.

En blijven schrijven en ook het positieve benoemen.

Op de spiegel in mijn badkamer ga ik schrijven: Fuck it. Ik vertelde in mijn vorige blog al dat ik vaak heel goed denk te weten hoe anderen over mij denken en dat ik mij daar dan zorgen om maak. Dat wil ik niet meer. Met de zinnetjes van het bord in de keuken, het kiezen voor mezelf op de juiste momenten wil ik creëeren dat me dat niet zo veel meer doet. Dat het niet uitmaakt wat een ander vindt of denkt. Ik doe wat ik denk dat goed is of wat ik denk dat kan. En soms zullen dat keuzes zijn waar ik spijt van zal hebben. Of waardoor ik meer pijn, verdriet of onrust zal ervaren. So be it. Dus ja het klinkt niet zo netjes misschien maar het vat de boel wel goed samen. Werken aan fuck it 🙂

En de aard van het beestje verander je toch niet helemaal. Ik vind het ook leuk om er voor anderen te zijn en te helpen waar ik kan of leuke dingen te doen. Maar een beetje balans is niet verkeerd.

Over balans gesproken het doet me denken aan een oefening van deze week bij PMT. Wij moesten in tweetallen met de rug tegen elkaar zitten, op de grond. De opdracht was om er voor te zorgen dat je zo lekker mogelijk zat. Zonder daarbij rekening te houden met de ander in dit geval. Gewoon goed voor jezelf zorgen. En de ander die tegen je rug aan zat had dezelfde opdracht. Je mocht er overigens niet bij praten. Dus tja het was niet makkelijk. Maar door wat heen en weer te schuiven dan de één dan de ander kwam je uiteindelijk tot een compromis. Je zat allebei lekker en toch had je voor jezelf gekozen. De verborgen boodschap. Door goed voor jezelf te zorgen en je grenzen aan te geven kun je ook eerlijk en oprecht zijn naar een ander. Die zal zich daar uiteindelijk ook gemakkelijk bij voelen omdat ze weten waar ze aan toe zijn.

Dan nog iets grappigs. Ik wil het toch even opschrijven want ik denk zeker te weten dat mijn mede-revalidant deze blog ook leest 🙂 Ik ben deze week moeder geworden. Ja je verwacht het niet, haha. De jongste uit onze groep was 21 geworden. En ze had nog recht op een gratis tompouce bij de Hema. Dus wij samen die kant op. Op de fiets! We hadden nog een taakje om de lege flesjes van de avond ervoor, toen vierden we haar verjaardag, weg te brengen. Alcoholvrij hoor mensen. Geen zorgen :). Daar ging het heen, jut en jul op de fiets. Aan het einde van de parkeerplaats was ik al buiten adem. Ik dacht eerst dat het aan mijn conditie lag ten opzichte van mijn sportieve maatje. Maar de band was gewoon ontzettend zacht. Dus zochten we een fietsenmaker op om de band op te laten pompen. Dat kostte 2 euro. Maar dat was het echt meer dan waard. Wij “vlogen” door de Enschedese straten. Missie supermarkt is onderweg ook geslaagd. Toen door naar de Hema. Heerlijk aan de tompouce en de chocolademelk. Gezellig kletsen. Goede sfeer.

Daarna naar de naastgelegen kledingwinkel. Die hadden korting, ik herhaal korting! Dus wij moesten wel naar binnen. Even samen shoppen en passen en natuurlijk met iets terug naar huis. Mijn revalidatie-maatje had een rugzak mee en stopte haar spulletjes daar in terwijl ik aan het afrekenen was. Toen ik had afgerekend vroeg de verkoopster: Kunnen uw spulletjes bij uw dochter in de tas. We hielden allebei ons gezicht in de plooi en zeiden: Ja hoor, dat is helemaal goed. Buiten hebben hebben we hier natuurlijk keihard om gelachen en we hadden ook een goed verhaal om te vertellen tijdens de lunch.

Maatje, ik heb er van genoten. Het was harstikke gezellig samen.

En daarmee zijn we ook weer aan het einde van mijn blog gekomen. Mooi dat je de moeite nam het te lezen. De reacties zijn hartverwarmend. En ik hoor vaak waardering voor het opschrijven van mijn verhaal. Dat doet me goed en moedigt me aan om er mee door te blijven gaan. Tot de volgende!