Samen en alleen

Deze week vertrok ik met lood in mijn schoenen en tranen in mijn ogen richting het revalidatiecentrum. En niet zo zeer omdat ik daar weer naartoe moest, maar meerdere gedachten maakten mij van streek. De vermoeidheid van dit traject stak de kop op. Ook het idee dat dit traject eindig is. Dat het over een ruime maand er op zit. Dan moet ik het zelf gaan doen. En kan ik dat allemaal wel? Ik moet een soort nieuw normaal leven gaan creëren en hoe doe ik dat dan? Hoe blijf ik dicht bij mezelf, hoe geef ik mijn grenzen aan, hoe blijf ik luisteren naar lichaamssignalen, hoe hoe hoe?

Ik voelde me ook heel eenzaam. En daar voelde ik me dan weer schuldig over want ik ben helemaal niet alleen. Er zijn zulke lieve en fijne mensen om mij heen. Alleen de verandering die zit in jezelf. Dat wat je hier leert, moet je jezelf eigen maken. Ik heb de regie. Ik moet het doen, dat zorgde er toch wel voor dat ik me een beetje angstig voelde.

Met verschillende therapeuten heb ik er over gesproken en het schijnen, gelukkig maar ;), hele normale gevoelens te zijn in dit gedeelte van het traject. Bij maatschappelijk werk werd het belang nog eens besproken van het leven in het nu. Dat wat er nu is, daar kun je iets mee. Door je nu al druk te maken over dingen waarvan je denkt dat die in de toekomst zouden kunnen gebeuren,vergeet je vandaag te leven. Je kunt dan al zo verstrikt raken in het denken dat je hierdoor minder ruimte hebt voor de zaken van vandaag. Dat is voor mij een hele belangrijke.

Dinsdag was er meeloopdag, samen revalideren. Deze keer kwam mijn vriend Michel mee. Samen hebben we diverse therapieën gevolgd. We begonnen met fysiotherapie. Er werden verschillende oefeningen gedaan maar degene die mij het meest raakte wil ik even noemen. Ik moest mijn linkerhand op mijn rechter arm leggen. Er werd gevraagd welk gevoel dat opriep en waar ik dat voelde. Ik ervoer verdriet, onrust en boosheid. Dat voelde ik in mijn buik/borst. Door heel bewust mijn hand op mijn arm te leggen en te voelen wat ik van binnen voel, komt het dan echt naar boven. De tranen over mijn wangen. Er werd me gevraagd bij het gevoel te blijven. En door dat te doen, door het toe te laten. Door te aanvaarden dat je verdriet hebt, boos bent enz neemt de grootste emotie ook weer af en voel je je daarna wat lichter. Dat was heel speciaal.

Bij maatschappelijk werk ging het over hoe we in contact staan met elkaar. Daarbij kun je denken aan hoe we praten met elkaar. Of hoe we voor elkaar klaarstaan, met elkaar omgaan, naar elkaar luisteren enzovoorts. We kregen complimenten dat we een mooi stel zijn, dat er duidelijk te zien is dat we echt gek zijn op elkaar. We communiceren erg goed en halen het beste in elkaar naar boven. We supporten elkaar en staan klaar voor elkaar. Zo, kan ik nog wel even doorgaan. Het was een heel bijzondere ervaring om zo open en eerlijk over onze gevoelens te praten met iemand anders er bij. Ik had al heel veel vertrouwen in onze relatie, maar dit gesprek heeft het nog wel extra geboost.

Bij ergotherapie moesten we een brug bouwen tussen twee tafels met een afstand van ongeveer 50 cm. De bovenste laag van de brug moest allemaal dwarsliggers hebben zoals spoorbielzen. Ik blijf naar even in de spoortermen. Deze samenwerking liep als een trein. Ik weet dat Michel inzicht heeft in dit soort dingen. Dus luister ik naar zijn plan. Dat plan voeren we vervolgens samen uit. Beiden hadden tijdens het bouwen nog wat ideeën en die werden dan ook uitgevoerd. Communicatie, samenwerking, duidelijkheid, vragen stellen, heel belangrijk. We bouwden een prachtige brug 🙂

Natuurlijk deden en bespraken we nog veel meer op deze dag, teveel om op te noemen.

Ik vind het heel fijn en bijzonder deze dag met Michel beleefd te hebben

De woensdag was zwaar. Ik heb dan veel therapieën waarbij we in gesprek zijn. Die duren een uur, dan ben ik aan het einde van de dag echt op.

Bij maatschappelijk werk bespraken we de meeloopdag even na. En we bespraken enkele dingen uit het verleden die er toch voor zorgen dat ik onzeker ben geworden, me snel schuldig voel, dat ik mezelf niet goed genoeg vind enz. En dat heeft negatieve effecten op mijn leven nu. Richting andere mensen, mentaal en ook op de pijn heeft het effect. Er wordt gekeken of ik hier wellicht nog op een andere wijze hulp bij nodig heb. Goed dat ze dit zo in de gaten houden.

Ik heb ook aangegeven te willen stoppen met het medicijn dat ik gebruik tegen stemmingswisselingen. Dat neem ik voor het slapen en daar slaap ik heel goed op. Maar ja, het is natuurlijk wel ongezond voor je lijf. Omdat ik vanwege andere lichamelijke klachten al medicatie moet slikken wil ik graag stoppen met sommige dingen als dat mogelijk is. Ze vinden het hier nog wel een beetje spannend dat ik dat wil doen. Ze hebben er ook minder ervaring mee omdat het geen pijnmedicatie is die ik gebruik. Er wordt deze week overlegd met de psychiater of het veilig en stabiel afgebouwd kan worden. En dan laten ze er gelijk een slaapmodule op los om te zorgen dat ik op natuurlijke wijze waarschijnlijk weer beter kan slapen. Een bijzondere ontwikkeling waarvan ik hoop dat ik de kans krijg om het hier in deze veilige omgeving op te pakken.

Op woensdag kwam mijn moeder op visite. Dat vond ik heel fijn en heel stoer. Want ze vindt het echt niet leuk om met de auto in het donker deze kant op te rijden. Ook kwam er nog een fijne vriendin op visite die ik al een tijdje niet had gezien. Dat deed me goed.

Och ik vergeet vast nog dingen. Het was zo’n volle en bijzondere week.

De opdrachten voor thuis deze week zijn een hoofdstuk lezen van de psycholoog en daarbij verschillende opdrachten maken.

Verschillende adem- en ontspanningsoefeningen.

Mindfulness oefeningen

Oefeningen van de fysiotherapie

Een ritueel bedenken en uitvoeren om afscheid te nemen van iets uit het verleden.

Een bos bloemen (of iets anders) voor mezelf kopen om mezelf te belonen, want ik ben heel goed bezig. 🙂

Iedere dag iets aardigs tegen mezelf zeggen.

En die laatste, iets liefs tegen onszelf zeggen, dat zouden we toch eigenlijk allemaal moeten doen? Doen jullie mee deze week? Iedere dag even voor de spiegel. Kijk jezelf aan en zeg iets liefs. Veel succes!