Zondag the day before

Ik merk dat hoe verder het proces vordert hoe moeilijker ik het vind om mijn tas in te pakken op zondag en om te gaan op maandag. Nu was het ook niet de beste thuisweek hoor moet ik zeggen.

Al begon ie wel heel leuk. We hadden een bruiloft in Groningen. Een prachtig feestje van hele fijne mensen. Op dit feestje waren een heleboel collega’s , oud-collega’s en vrienden. Heel erg leuk om elkaar te zien en te spreken. Een dansje een drankje. Met een groepje overnachten in een pauper pension. We hadden het zelf geregeld. Het was het goedkoopste van het goedkoopste en dat was goed te zien. We hebben er wel enorm lol om gehad.

En op zondagavond merkte ik het al. Het was na achten en ik ging even heerlijk op de bank liggen om te relaxen. En mijn hoofd had het kussen nog niet geraakt of…. Ugh ugh ugh. Daar was ie, het nare hoestje.

Maandag was ik in de middag even op de verjaardag van mijn moeder en dacht….neh…. Dit voelt niet goed.

Vervolgens dinsdag, woensdag, donderdag en vrijdag echt goed ziek geweest. Wat je noemt, de longen uit je lijf hoesten. Spierpijn in mijn rug, in mijn ribben aan de voorkant in mijn nek. En ook algehele malaise. Qua temperatuur kon ik net niet spreken van koorts, maar zeker van verhoging.

Op donderdag kwam mijn moeder langs met een middeltje. Een potje voor de helft gevuld met honing en daar bij in had ze uien gedaan. Het rook niet al te lekker, maar de smaak viel mee. Een aantal keren per dag nam ik een lepel van dit spul. Dat gelukkig mijn rauwe keel verzachtte. Verder nam ik veeeeeeel vitamine c. En wat verderop in de week ook weerstand tabletten om de boel weer een beetje op pijl te krijgen. Ook heb ik de nodige molletjes versleten deze week en dat is niets voor mij.

Maar goed… Op vrijdag had ik eigenlijk met een vriendin afgesproken. Ik wilde haar niet nogmaals besmetten (excuus nog voor de vorige). Dus dat werd een telefoongesprek, even gezellig bijpraten.

Later die dag had ik nog een telefoongesprek met degene die mijn werk waarneemt nu ik er niet ben. Even bijpraten. Hij vertelde de stand van zaken van en over mijn afdeling. Ik was er speciaal voor achter mijn computer gaan zitten om aantekeningen te maken. Weet je, door dit relatief kleine gesprek wat meer body te geven, op die manier voelde het echt al werken. Dat vond ik eigenlijk best wel een beetje cool. Ik heb gewerkt!

In de avond had ik ook met een vriendin en tevens oud-collega afgesproken om een mooi ritueel te doen. Ook hier hebben we gekozen om dat een volgende keer in goede gezondheid te doen. Allemaal goed en weloverwogen keuzes. Verstandig ook.

Maar wat is het ingewikkeld als je mentaal en fysiek in zo’n heftig programma zit om ook nog ziek te zijn. Mijn verstand en gevoel gingen echt volledig met me op de loop. En dan natuurlijk niet als er iemand bij is hè? Nee alleen als je alleen bent. Zowel donderdag als vrijdag had ik echt een mentale breakdown. Zo uit het niets. Huilen, paniek, hyperventilatie. Niet te doen. Gelukkig wist ik mezelf wel in 10 a 15 minuten weer redelijk rustig te krijgen. Mede door oefeningen en ademhalingstechnieken toe te passen die ik in de revalidatie heb geleerd.

En toen op zaterdagochtend leek het echt iets beter te gaan. Nog wel flink hoesten. Maar ik had een afspraak in de middag waar ik graag naartoe wilde. Lekker eten bij een vriendin. Gelukkig hoefde ik niet zelf te rijden en dat scheelt toch echt wel in de vermoeidheid. Ik ging heen met de trein, ik haat de trein, maar het ging goed! Was een fijne reis en ik luisterde zelfs een leerzame podcast onderweg.

Op zondag ben ik samen met mijn vriend naar Albergen gefietst vanuit Almelo. Daar was een winkel met speciale carnavalskleding voor een heel scherp prijsje.Tevens steunden we het goede doel door daar te kopen. Daar hebben we even lekker rondgeneusd en zijn geslaagd!

Ook hebben we een klein stukje van de optocht door het dorp bekeken. Leuk en gezellig. We hadden van mijn revalidatie-maatje een uitnodiging ontvangen voor een lekker kopje koffie, dus daar gingen we zeker op in. Gezellig bijgekletst en een heerlijk bakkie op zondagmiddag.

Op de terugweg helaas een lekke band door een kapot bierflesje. Mijn vriend is door gefietst naar huis terwijl ik verder liep. Hij haalde mijn auto op en we troffen elkaar op een gegeven moment. Fiets in de auto en samen richting huis. Met regen hè… niet te vergeten 🙂 Lekker koken en toen fijn op de bank. Genieten.

Op een gegeven moment ging mijn vriend naar huis. Een moment dat ik altijd lastig vind. Als je een gezellige en fijne tijd hebt met elkaar dan wil je dat natuurlijk het liefst zo houden. Ik heb hem graag om me heen. Dus als ie weggaat dan krijg ik daar altijd een behoorlijk melancholisch gevoel van. En misschien is het zwak, of niet nodig. Maar weet je, het is ook wel heel lief.

En dan komt het… Dan ben je alleen en is het moment daar. Het moment van realisatie. Morgen is het weer zo ver. Morgen gaat het weer gebeuren. Morgen therapie. En ja het is goed voor me, ik zou ook niet anders willen. Ik moet dit doen en afmaken. Het levert me zo veel op. Echt waar. Maar de stap er naartoe is iedere keer weer een hele grote…

Vanavond slaap ik met mijn twee lieve vrienden Tesla en Boef en geef ik ze extra knuffels want ik ga ze weer een weekje missen. Kattenbak is schoon. De voedseltorens staan aan, de waterbak is bijgevuld. En gelukkig krijgen ze ook nog bezoek van mijn moeder en vriend in de week.

Morgen voor vertrek nog even een knuffel scoren bij mijn moeder. En dan moet het maar gewoon weer gebeuren. Vol er tegenaan. Werken aan mezelf. En alvast een heel klein beetje vooruit spieken naar de toekomst…