Een veelbewogen week

De tijd vliegt. Zelfs als je in zo’n lang revalidatieproces zit. Inmiddels zit mijn één na laatste week er alweer op. Dus eigenlijk is dit mijn laatste “thuisweek”. Echt een heel gek idee.

De week in het centrum was een pittige. Maandag begon ik nog wel redelijk relaxt. De week wordt altijd begonnen met een weekopening. We bespreken hoe de week thuis is geweest. Welke stappen we hebben gezet en vooral nadruk op wat er goed is gegaan. Daarna hadden we met de groep ergotherapie over hoe en wat met betrekking tot tillen. In de middag hadden we activiteitentherapie. Hier werkte ik aan een ijsvogel van pastelkrijt. En als laatste op het programma stond zwemmen. Heerlijk om in het warme water te bewegen. Dat voelt zo fijn en rustgevend voor de spieren.

Op dinsdag had ik een afspraak met de arts, dat was best wel spannend want we zouden gaan beslissen of ik mijn medicatie tegen stemmingswisselingen af mocht gaan bouwen. Ze had dit overlegd met de psychiater en dat was oke. De medicatie helpt mij ontzettend om goed te kunnen slapen. Vandaar dat het ook spannend is om er mee te stoppen. Er werd wel gelijk extra maatschappelijk werk ingezet zodat we daar een slaapmodule konden behandelen. Door slaap beter te begrijpen en wakker liggen anders te benaderen lijkt er veel winst te halen.

Dus op dinsdag stopte ik met mijn medicatie. Ik slik twee soorten en samen zorgen ze voor een goede nachtrust. Dus ik heb gelijk beide medicijnen laten staan. Ik moest wel een paracetamol naast mijn bed leggen. Als ik dan wakker werd en onrustig zou zijn mocht ik die innemen.

De eerste nacht heb ik bijna helemaal niet geslapen. De tweede nacht viel ik rond vijf uur in slaap. Ik was kapot. Voelde me een zombie. Ik was heel heel erg moe en toch kon ik niet slapen.

Na twee nachten had ik weer een afspraak met de arts. Ze vond me er niet zo goed uitzien. En samen besloten we dan ook om eerst het ene medicijn af te bouwen en dan in de laatste week het andere medicijn. Maar wel met nog twee afspraken na het traject om te controleren hoe het gaat.

Inmiddels ben ik weer twee nachten verder en lukt het me om 4 of 5 uurtjes zelf te slapen.
Het is moeilijk, maar ik houd vol. Het verdient een eerlijke kans om het te proberen. Ik wil graag die “troep” uit mijn lijf hebben.
Dit is een project dat nog eventjes gaat duren.

Maatschappelijk werk was deze week wel weer confronterend. We kwamen er op uit dat ik een heel sterk gevoel heb en een goede intuïtie. Maar dat mijn denken ook heel erg sterk is. Doordat ik extreem veel denk, analyseer en observeer leef ik veel te veel in mijn hoofd. Het is de kunst om vaker te leren luisteren naar mijn gevoel. Want door dat te doen kan ik waarschijnlijk ook meer genieten en meer voluit leven. Een mooie uitdaging voor de komende tijd. De dingen doen omdat ik voel dat ik ze zo moet doen.

Bij ergotherapie kreeg ik een mooi compliment. We stonden samen te praten in de houtwerkplaats over mijn arm en hoe moeilijk het voor mij is om deze te beschouwen als dat ie van mij is. Dat hij bij mij hoort. Mijn arm. Ik vind het moeilijk om daar over te praten, maar we hadden echt een goed gesprek. En de therapeut zei: “Kijk nou eens hoe je hier staat. Je voeten zo stevig op de grond. Vol overtuiging. Wat mooi om te zien.” Waarop ik antwoordde:”Maar wel net tranen in mijn ogen”. Hij:”Wat maakt dat nou uit, je doet het toch maar en zo goed!”. Dat vond ik wel heel tof om te horen. Hierna werkten we verder aan het insectenhotel, dat ik aan het maken ben in de houtzagerij.

Het bezoekuur viel me zwaar deze keer. Ik wil zoooooo graag dat ze op bezoek komen. En als ze er dan zijn dan voel ik me niet opperbest, ben ik in mijn ogen niet gezellig genoeg. Op het moment dat ik ze uitzwaai is het ook altijd huilen geblazen. Dat afscheid nemen gaat nooit wat worden. Ik ben gewoon heel gek met ze dat is het.

Bij de psycholoog leerden we de waarden die wij willen toekennen aan ons leven. Dat kan van alles zijn. Liefde, respect, natuur, humor, vriendelijkheid enz enz enz. De dag daarna moesten we onderzoeken hoe we reageren als we in een situatie terechtkomen die we niet fijn vinden. Een meningsverschil, ruzietje, teleurstelling, dat soort dingen. Ik word bijvoorbeeld stil, kortaf, kruip in een hoekje. En als iemand dan vraagt: “Wat is er?” Dan zeg ik:”Wat zou er moeten zijn dan?”. Dan blijf ik me ook een poosje zo gedragen. Als ik dat naast de waarden leg waar ik naar wil leven… Dan strookt dat totaal niet. Dus weer een inzicht verkregen. Dat wil niet zeggen dat je het meteen kunt veranderen. Maar je kunt het wel herkennen. Je kunt er over in gesprek. En dat is al heel veel waard.

Verder leerden we een fijne ontspanningsoefening die ik zeker ga toepassen in mijn dagelijks leven. Je wrijft met je handen langs de buitenkant van je benen omlaag. En dan gaan de handen naar binnen en komen via de binnenkant van je benen weer omhoog. Doordat we deze oefening staand deden kon mijn rug lekker hangen en mijn hoofd ook, waardoor je meer ontspanning krijgt in die gebieden. Ook het tintelende gevoel in de handen, van het wrijven over de stof was prettig. Mijn rechterarm vond het een moeilijke oefening. Maar het ervaren van een prettig gevoel in mijn rechterhand vond ik heel bijzonder.

Weer een week waarin veel gebeurd en veel geleerd is. Op naar de laatste… Ja echt de laatste week intern staat al weer op het programma volgende week.