Het zit er op!

Het zit er op. Het traject is voorbij. Vier maanden! Het leek zo lang maar het is voorbij gevlogen achteraf. De week stond in het teken van evaluatie en vooruit kijken.

We hebben een terugvalpreventieplan ingevuld en deze besproken met maatschappelijk werk. We hebben benoemd welke signalen aangeven dat je richting een terugval gaat en wat je kunt doen als je merkt dat dat zo is. Een heel behulpzaam document. Ik denk dat ik sowieso vaak de map met alle gemaakte aantekeningen door zal lezen om mijn geheugen op te frissen.

Ook bij ergotherapie maakten we een lijst met zinnen die helpend zijn voor mij. En belangrijk voor in mijn leven. Ik zal er een paar uithalen en benoemen. Sommigen zijn gewoon prive 😉

• Aanpassen van verwachtingen (sport, werk en prive)
• Keuzes maken vanuit mijzelf, wat ik denk, wat ik voel
• Het huishouden is minder belangrijk
• Goed is goed genoeg
• Loslaten van de hoge eisen die ik aan mezelf stel
• Mijn rechterarm is de maat
• Een plan maken voorafgaand aan grote ondernemingen
• Mijn humor gebruiken om mij prettig te voelen
• Het is oke zoals het is (moeilijke periodes gaan voorbij)
• Vertrouwen op mezelf
• Rust nemen en inplannen
• Achterover leunen (niet de entertainer willen zijn)
• Me niet altijd aan de regels houden (rebelsheid voeden)

We hebben bij de ergotherapie ook nog verder gewerkt aan het insectenhotel. En dat heb ik toch echt bijna af gekregen. Er moet nog even een haakje aan en er moeten wat stokken worden toegevoegd.

Op woensdagavond kreeg ik bezoek van mijn vriend, moeder, broer, schoonzus, nichtje en vriendin. Het was de allerlaatste bezoekavond. Mijn vriendin had hapjes en drankjes geregeld en meegenomen. Zelfs een kaarsje voor de sfeer. Het was fijn om iedereen om me heen te hebben. En deze keer hoefde ik dan ook niet te huilen toen ze weer gingen. Het was de laatste keer. Dat voelde heel goed.

Bij fysiotherapie kwam naar voren dat het nog moeilijk voor me is om goed te ademen en ontspannen. Ook hoort mijn arm nog steeds niet bij mij, niet bij mijn lichaam. Ik heb hem buiten mijn systeem geplaatst. Dat zijn dingen die ik meer dan 20 jaar anders heb gedaan. Het kost dan ook heel veel tijd om dit weer onder controle te krijgen. Dat betekent dat ik nog niet klaar ben na dit traject maar dat ik bij een praktijk, die weet hoe ze in het revalidatiecentrum werken, verder moet met deze therapie. Daar ben ik eigenlijk wel blij om. Meer tijd en ruimte om het me eigen te maken. Het zal me wel wat geld kosten, maar dat heb ik er graag voor over.

Bij PMT gaven wij als groepsgenoten allemaal een compliment aan elkaar. Ook gaven we een compliment aan onze therapeut. Een mooie ervaring. Bij wijze van afscheid kregen we een kaart mee van Nederland. Er werd ons gevraagd wat we zagen. Dus wij antwoordden dat het de kaart van Nederland was. Toen werd er gevraagd hoe we Nederland herkenden. Wij gaven aan dat het kwam door de vorm. Dat klopte ook. Nederland herken je aan zijn vorm. Die vorm wordt bepaald door grenzen. Dus door je grenzen aan te geven wordt je zichtbaar. En dat geldt dus ook voor ons, mensen.

Donderdagavond hadden we met onze groep een soort afscheidsavond. We hadden lekker hapjes en een drankje en kletsten met elkaar. Ook had iedereen zijn best gedaan op een presentje voor de hele groep. Van sommige mensen nam ik afscheid en van twee mensen weet ik zeker dat ik ze weer ga zien, want wij hebben een leuk uitje gepland en gaan binnenkort met elkaar naar crea-beurs. En ook na die crea-beurs komt het goed. Fijn om zulke fijne mensen te leren kennen!

Bij de psycholoog stond de bijeenkomst in het teken van ons oude en ons nieuwe verhaal. Ook mochten we iets achterlaten dat niet meer helpend is voor ons. Ik liet een brace/spalk achter. Ik ga niet meer voor korte termijn oplossingen. Mijn pijn hoort bij mij. En ik kan er mee omgaan als ik mijn leven aanpas naar mijn kunnen. Ik leef naar mijn waarden in het leven en weet wat ik moet doen als het even niet gaat. Vol vertrouwen ga ik me dit verder eigen maken.

Ik ben in de afgelopen maanden veranderd. Mijn leven pak ik vanaf nu anders aan. Dat betekent dat ook mijn omgeving soms zal ervaren dat het anders is. Dat ik anders doe of anders reageer. Ik begrijp dat dat misschien iets is waar men aan moet wennen. Ik ben er zelf al vier maanden mee bezig, maar nu het “echte” leven weer begint is het de kunst om het toe te passen.

Deze week ben ik nog “thuis”. Vanaf volgende week ga ik weer een paar uurtjes werken. Ik heb al wat afspraken ingepland en mijn agenda gevuld voor 8 uur. Ik heb er zin in en ik vind het spannend.

Omdat het traject er op zat ben ik ook nog goed verwend. Van mijn vriendin kreeg ik hele mooie lego zonnebloemen. Van mijn moeder en vriend kreeg ik ook prachtige bloemen. (Niet van lego 😜) En er waren zelfs vlaggetjes opgehangen toen ik thuis kwam. Harstikke lief.

De afgelopen periode ontving ik veel berichtjes, kaartjes, telefoontjes, reacties op mijn blog en bezoekjes.

Ik wil iedereen die me gesteund heeft ontzettend bedanken. Zonder jullie was het niet gelukt.

Misschien schrijf ik nog wel verder met mijn blog, over hoe ik opbouw en wat ik blijf doen vanuit de revalidatie. Dan kunnen jullie mooi meelezen en het dwingt mijzelf te evalueren hoe het met me gaat en of ik het nog goed doe. Win win zeg ik. Tot snel!