Het “nieuwe leven”

Afgelopen week was het dan zo ver. De eerste week van mijn “nieuwe leven”. En dat vond ik toch best wel spannend.

Op maandag startte ik met de startvergadering om 09.30. het startschot voor de werkweek. Alle belangrijke zaken worden kort toegelicht door de betrokkenen. Zo weten we wat er op diverse plekken in de organisatie speelt en belangrijk is. Ik werd door de directrice welkom geheten. Ze zei: ” We zijn blij dat Nicole er weer is na een zwaar traject.” Dat deed me echt heel goed. Fijn te horen dat men blij is dat ik er weer ben en de erkenning voor mijn traject. Vervolgens appte een collega uit de vergadering dat ze het heel leuk vond om me weer te zien. Direct na de vergadering ontving ik een paar mailtjes van collega’s om me welkom te heten. En ook werd ik gebeld om even bij te praten. Een zeer warm welkom. Dat me nog meer zin gaf om weer aan de slag te gaan. Ja wat een fijne plek. Ik had er zin in!

Na mijn twee uur werken, ik moet nog opbouwen, dacht ik na wat ik kon doen. Ik besloot nog even aan de slag te gaan in de voortuin. Die kon wel wat aandacht gebruiken. Ik ging vol enthousiaste aan de slag, om na 10 minuten al te merken dat het echt geen goed idee was. Opbouwen doe je niet voor niks. Dat betekent dat je rustig aan moet opbouwen en je taken goed over de dag moet verdelen. Ik deed de hoogst noodzakelijke dingen in de tuin en besloot om de volgende keer er iemand voor te vragen of te betalen. Ik ga dit niet meer doen.

Op dinsdag was het opnieuw een spannende dag. Mijn eerste dagdeel op kantoor werken. Ik vertrok rond 09.45 van huis om vervolgens rond 11.30 op kantoor aan te komen. Toen ik de hal op “mijn verdieping” binnen liep werd ik door twee collega’s heel enthousiast begroet met een omhelzing en mooie verhalen. Het was heerlijk om zo te starten. Ik keek uit naar de rest van de middag maar die verliep helaas niet helemaal soepel. Bij de overdracht over de inhoud van het werk kreeg ik een negatief gevoel. Dat vond ik jammer en ook moeilijk. Want als je net terugkomt wil je dat alles helemaal soepel verloopt. Maar zo zit het leven niet in elkaar. Ik had het gevoel dat dit niet goed was voor mij op mijn eerste dag. En besloot dan ook dat ik er graag over wilde praten. Dat deed ik met mijn moeder, een vriendin en mijn vriend. Mijn oude neiging is om stoïcijns door te gaan. Maar ik heb geleerd dat het belangrijk is stil te staan bij wat je voelt en denkt. Daarom heb ik besloten (na een nachtje wakker liggen) dat ik er over wil praten en wil aangeven hoe het voor mij voelt. Dit heb ik kenbaar gemaakt en hier zal op korte termijn ruimte voor zijn. Dat voelt heel prettig. Ik negeer mijn gevoel niet meer, ik praat er over. Een belangrijke les die ik heb geleerd heb en in de praktijk breng en alleen dat geeft al rust in mijn hoofd.

Toen zaten er twee dagen werken op. En na een overnachting bij mijn vriend keerde ik huiswaarts om vervolgens naar de winkel te gaan en te koken voor mijn familie. Ik maakte allerlei ingrediënten die in een wrap konden. Twee soorten vlees, diverse groente en allerlei toppings en sausjes. Er werd heerlijk van gesmuld en het was een hele fijne middag samen. In de avond nam ik mijn rust en keek ik een serie op de bank.

De volgende ochtend zat ik om 10.00 paraat om mijn volgende paar uurtjes te werken. Ik behandelde de mailtjes die binnen waren gekomen. En ik las de aantekeningen van de afgelopen periode zodat ik weet wat er allemaal speelt op de afdeling. Ik vond het grappig dat je direct voor je ziet hoe het er dan aan toe gaat bij het lezen van deze notulen. Het gaf me goed inzicht en ik het idee dat ik wel weer bij ben.

Na werktijd nam ik even de ruimte voor mijn lunch. Daar maakte ik even een rustmoment van. Daarna moest ik naar het ziekenhuis voor onderzoek naar mijn longen. Ik heb een ernstige berkenpollen allergie en ben daardoor ook allergisch voor veel voedsel. Het paraberksyndroom heet dat. Om dit te verminderen volg ik een immunotherapie tegen berkenpollen. Maar goed, ik moest dus naar het ziekenhuis voor de onderzoeken. Dat verliep allemaal goed. Eenmaal thuis nam ik even rust ging ik even offline. Gewoon echt even rust. Na weer wat energie te hebben getankt besloot ik dat ik ontzettend zin had om te dansen en dus ging ik met mijn moeder naar de line-dance die avond. Dat was echt heel erg leuk! Rust krijg je niet alleen door liggen of echt rustig aan doen, maar ook door dingen die je even helemaal uit je hoofd halen. Dansen is één van die dingen voor mij. Ik heb er ontzettend van genoten.

Op vrijdag was een bijzondere dag. Ik ging namelijk met twee revalidatie-maatjes op pad. Samen richting de crea-beurs.

Toen ik opstond voelde ik me niet zo lekker en helder. Ik ging één van de maatjes ophalen in het dorp waar ze woont. Ik reed haar dorp in. En ik reed zo aan de andere kant het dorp weer uit…. Toen ik het dorp uit was dacht ik pas, oooooooh ja! Dus auto draaien en terug het dorp in om haar op de halen. Dit beloofde niet veel goeds voor de dag ;).

Om half elf troffen we elkaar op de parkeerplaats bij de beurs. Het was ontzettend leuk om deze dames weer te zien. Vol enthousiasme en goede moed gingen we samen de beurs onveilig maken. De jassen werden opgehangen. Bij sommigen op een (bijna) even nummertje want dat is gewoon prettiger ;). Daarna in de rij om de kaartjes te scannen en hop binnen. DRUK!!! de trolleys vlogen ons om de oren, naja enkels… We keken elkaar al een beetje angstig aan. Want iets waar we allemaal moeite mee hebben zijn prikkels. Goed idee joh zo’n beurs haha.

Volledig gestructureerd volgden we ons pad langs alle kraampjes met leuke creatieve ideeën. Er waren veel kraampjes voor mensen die graag kaartjes maken. Ik werd heel erg enthousiast van mozaïek en van wat creatieve werken met bloemtekeningen op hout. Er was een leuke kraam met bloemen van lego. Dat vond ik echt heel tof, en een beetje duur :). We lunchten in een rustig hoekje en bekeken daarna nog een aantal kraampjes.

We hebben allemaal leuke ideeën opgedaan die we wel willen gaan uitvoeren. En er werden wat kleine dingen aangeschaft. Zuchtend en steunend legden we het parcours af, maar we vonden het wel heel gezellig allemaal.

Na afloop van de beurs aten we buiten bij de oliebollenkraam een, je raadt het al, oliebol! Lekker met poedersuiker in de wind. Dus onze jassen zagen wit van de poedersuiker, maar we genoten wel. Het was een hele leuke en gezellige dag. We kletsen bij. Konden even ventileren bij elkaar. Het was fijn te ontdekken dat het voor iedereen een zoektocht is om het zelf uit te puzzelen in het “echte” leven.

We spraken af dat we af en toe samen iets leuks gaan doen samen en dat we zeker contact houden met elkaar. En dat vind ik echt fijn! Je komt daar bij dat revalidatiecentrum voor jezelf. Maar dat je daar twee mooie vriendschappen aan overhoudt dat is toch gewoon een cadeautje.

Bij thuiskomst was ik echt helemaal gaar. Hoofdpijn, wazig, misselijk, duizelig. Ik heb een pijnstiller genomen en ben op de bank gaan liggen met de katten. Bijkomen en rustig aan doen. Ik denk dat het werk en mijn andere activiteiten toch nog niet voldoende in balans waren zo in die eerste week. Balen om me zo te voelen. Maar het was wel leerzaam.

En toen, toen was het weekend. Bijkomen en rustig aan doen samen met mijn vriend. F1 gekeken, de finale van Wie is de mol. Samen wandelen en naar de bios. Echte weekend dingen. Genieten.
Al met al een bewogen weekje zullen we maar zeggen.