Mijn laatste avond van week twee in het Roessingh. Het is bijna 21.00 als ik dit schrijf. Ik ben net in bed gekropen en heb hem in mijn favoriete stand gezet. Benen een beetje hoger en de rug lekker recht op. Dan kan ik nog even lezen, een serie kijken of een blogje schrijven.

Het was opnieuw een zeer leerzame week. Ik vertelde jullie al dat ik er enorm tegen op zag om weer te gaan. Dit omdat ik me niet goed voelde. Verloren, lamgeslagen en meer van dat soort woorden.

Gelukkig is me deze week meerdere malen verzekerd dat dit er echt bij hoort en dat dit gevoel, hoe vervelend ook, nog wel even zal aanhouden.

Je bent ineens stil gezet. Je gaat anders kijken en luisteren naar je lijf. En dat zorgt er ook voor dat er allerlei nieuwe gevoelens en gedragingen boven komen. Dat is zo verwarrend voor jezelf. Maar ook voor de mensen om je heen. Eigenlijk botst de “revalidatiewereld” nog met de echte wereld. En dat is natuurlijk ook heel logisch. Langzaam zullen deze weer met elkaar vervloeien.

Er was een meeloopdag deze week. Want revalideren doe je niet alleen. Er “revalideert” iemand met je mee. Mijn moeder was er afgelopen woensdag. Dat heb ik heel prettig gevonden. Het is fijn iemand te kunnen laten zien en ervaren wat je hier meemaakt en wat dat met je doet.Samen hadden we diverse therapieën en les van de arts.

De arts vergeleek het lichaam met een auto. Wat gebeurt er in de auto als de benzine bijna op is? Dan gaat het lampje branden. En wat ga je dan doen? Dan ga je binnenkort tanken om de benzine weer aan te vullen.
Ik heb mijn lampje genegeerd. En ben doorgereden op de reservetank. Die raakt op een gegeven moment ook leeg. En dan valt de stroom uit. Wat gebeurt er in het ziekenhuis als de stroom uitvalt? Dan gaat de noodaggregaat aan. Niet alle lampen in het ziekenhuis gaan dan branden. Nee de meeste stroom gaat naar de belangrijkste punten. De IC en de operatiekamer.

In mijn lichaam is het noodaggregaat ook aan gegaan. In de vorm van de bijnier. Als je al je energie hebt opgebruikt en deze niet meer kunt aanvullen dan gaat de bijnier keihard aan het werk. Die produceert adrenaline.
Tijdens deze les kwam ik tot besef dat ik al lange tijd op adrenaline leef.

Het is knap dat het lijf dit zo volhoudt. Handig ook die adrenaline. Het is een hormoon. En zit daarom andere hormonen in de weg. Zo kan het zijn dat je schildklier minder gaat functioneren. Je kan suikerziekte krijgen. Je melatonine wordt niet meer voldoende aangemaakt en dus slaap je slecht, enz enz. Het kan dus erg veel lichamelijke problemen opleveren.

Mensen met een beperking of pijn hebben vaak de neiging om harder te lopen dan ze kunnen. Om sneller hun tank leeg te laten gaan. Omdat ze veel geven om toch mee te kunnen doen en door te kunnen gaan.

Als ik naar mezelf kijk, dan wil ik niet anders zijn. Ik wil niet om hulp hoeven vragen. Ik wil niet rustiger aan moeten doen. Ik wil niet hoeven nadenken of ik wel of niet een avond naar de kroeg ga. Ik wil niet korter op een verjaardag zijn omdat ik niet meer kan zitten. Ik wil sporten op normaal niveau. Ik wil werken op normaal niveau. Maar ik heb dit alles wel een beetje te lang, te veel en te enthousiast gedaan.

En om maar geen pijn te hoeven voelen of niet stil te hoeven staan bij wat ik vind, wat ik wil of wat ik voel, ging ik niet minder, maar steeds meer doen. Harder werken, meer sociale contacten, veel afspraken, dingen doen… En dan ergens is je tank leeg. En leef je op je noodaggregaat al een hele tijd.

Er vielen veel puzzelstukjes op hun plek…

Natuurlijk werd er tijdens de les nog veel meer verteld en werd er veel uitgebreider op in gegaan dan hoe ik het hier beschrijf.

In de middag tijdens de meeloopdag moesten we bij de psychomotorische therapie in tweetallen, mijn moeder en ik, elkaar aanwijzingen geven zodat de ander met de ogen dicht een soort apekooi parcours kon afleggen.

Eerst stonden we naast elkaar. Later stuurden we elkaar op afstand. Het is heel eng om met je ogen dicht te bewegen door een ruimte en te vertrouwen op degene die je stuurt. Dat leverde veel emoties op. Ook als jij degene bent die de instructies geeft wil je het graag goed doen. Je wilt die ander op een goede en veilige manier het parcours laten afleggen en je voelt je heel verantwoordelijk. Later hebben we ook nog van een grotere afstand de ander instructies gegeven het parcours te volgen. Dat leek makkelijker te gaan dan van dichtbij. Al leverde het verantwoordelijkheidsgevoel ongemerkt toch bij beiden veel spanning op.

Aan de hand van deze oefening hebben we besproken wat we voelden, ervoeren en vonden. Dat leverde mooie gesprekken op.

Ook heb ik diverse vormen mee gekregen naar huis om echt rust te ervaren. Samen met de ergotherapeut heb ik gekeken welke activiteiten dat voor mij zijn. Dat ga ik volgende week proberen. Als er iets moois tussen zit dan zal ik jullie daar later meer over vertellen. Anders wordt het blogje zo lang 🙂

Naast alle therapieën ben ik ook creatief geweest met het stippen van een bord.

En natuurlijk hebben we ook Sinterklaasfeest gevierd…

Tot de volgende keer!