Deze week was bijzonder. Afgelopen maandag was ik jarig. Op dat moment was ik in het revalidatiecentrum. Het was een goede dag. De therapieën gingen goed. Ik zat er lekker in. In de avond trakteerde ik mijn mede-revalidanten op een kaasplank en 0.0 bubbels. Ze hadden cadeautjes mee, er werd voor me gezongen. Mijn kamer was versierd. Het was een mooie dag. Ik dacht, dat gaat goed. Als de hele week zo gaat dan kom ik er wel.

Dinsdag startte mijn dag met fysiotherapie. Ik moest een aantal oefeningen doen waarbij ik zou kunnen ontspannen. Dat lukte niet. Op een gegeven moment zei de therapeut dat ik op de bank mocht gaan liggen. Sokken en schoenen uit. Daar lag ik. Ze begon mijn onderbenen en mijn voeten aan te raken, te strelen. Toen ze dat eventjes had gedaan pakte ze mijn benen op onder mijn hakken. Heel ietsjes…. En zo bleef ze tien minuten staan. En ik voelde de ontspanning zo mijn benen in lopen. En met de ontspanning in mijn benen kwamen de tranen in mijn ogen… Dit gevoel zo fijn! Zo lang geleden. Puur geluk. Op mijn schouders oefende ze druk uit. En ook in mijn nek en mijn gezicht. Net als met de benen werd dit een ontspannende ervaring. Toen ik opstond voelde ik me helemeaal wazig. Positief wazig.

Uit diverse therapieën blijkt dat ik mijn arm buiten mijn lichaamssysteem heb geplaatst. Hij hoort er niet echt meer bij. Het is dat het mijn rechter arm is. Anders zou je kunnen zeggen dat ik hem links laat liggen. Ik ben vaak boos op mijn arm. Omdat ie pijn doet, omdat ie niet werkt zoals het moet. Omdat ie er voor zorgt dat andere plekken in mijn lijf pijn doen. Maar eigenlijk doet mijn arm juist heel goed zijn best. Hij zet alles op alles om me te laten doen wat ik nog kan. Als het niet op de ene manier kan, dan wel op de andere. Dus eigenlijk mag ik niet boos of teleurgesteld zijn. Ik moet trots zijn op wat ie nog wel kan en nog wel doet. Daarom krijg ik de opdracht liefde te geven aan mijn arm. Hem te aaien, aanraken, vasthouden, tegen me aanhouden met mijn andere arm. Hem er weer bij te betrekken en er goed voor zijn. Misschien kan ie dan terugkomen in mijn lichaamssysteem en kunnen we samen verder. Ik vind dit een hele moeilijke opdracht. Maar ik ga het wel proberen uit te voeren.

Op dinsdag was er ook nog maatschappelijk werk en de psycholoog. Het was een dag vol therapieën “in het hoofd”. Aan het einde van de dag was ik dan ook doodop.

Woensdag een moeilijke en beladen dag. Begin van de week was het mijn verjaardag, maar nu was het de verjaardag van mijn vader. De eerste verjaardag dat hij er niet meer bij kon zijn. Bij de groepsleiding had ik aangeven na mijn therapieën, ik was om 15.00 klaar, er graag op uit te willen. Dat deed ik. Hup, in de auto, een kaars gekocht en toen naar het bos. In het bos maakte ik een wandeling. En stak de kaars aan op een mooie plek. Even een gesprekje gevoerd met mijn vader en toen weer terug naar de groep. Door de groepsleiding werd ik goed opgevangen, even apart genomen om te vragen hoe het was en hoe het met mij ging. Zo mooi.

In de avond kwamen de familie en mijn vriend op bezoek. We dronken stiekem een wijntje, sssst niet verder vertellen. We aten wat hapjes en “vierden” zo de verjaardag. Ik vond het zo moeilijk toen ze weer weg gingen. Alleen achterblijven, ik wilde mee. Stiekem in de kofferbak of hoe dan ook. En natuurlijk het gemis van hij, die er niet meer is.

De psychomotorische therapie was ook confronterend. Er was een bank die hing schuin in de schommel. En ik mocht over de bank lopen. De opdracht was luisteren naar je lichaamssignalen. Hoe hoger je op de bank kwam, hoe meer deze begon te wiebelen. Het begin ging vloeiend. Ik denk dat ik nog drie stappen moest naar het einde. Toen riep een van de mede-revalidanten, ik zie de strijd. En dat was precies op het moment dat de therapeut mij stop zette. Mijn hoofd dacht: nog drie stappen! Die klus klaar ik wel even. Kom op. Jij klaart altijd alle klussen, dus deze kun je ook. Mijn lijf zei: Oeh, wel erg wiebelig hier. Mijn benen trillen ook een beetje. Misschien is het toch wat spannend. Als ik zelf had mogen kiezen was ik doorgegaan tot het einde. Dat had ik die klus geklaard. De therapeut zei:”Ik weet welke keuze je wilt maken, maar ik wil je vragen om voor die andere optie te kiezen.” Ik was niet direct overtuigd, want die taak moet af. Maar toch koos ik er uiteindelijk voor om te draaien en terug te gaan. Geen fijn gevoel. Het voelt als falen, mislukken. Maar later komt het besef. Ik koos voor mezelf, voor mijn lichaam en wat op dat moment het beste voor me was…

En dan is het nu donderdag. Nog twee dagen te gaan. Ik ben zo moe. Morgen is de dag vrij vol, vandaag valt het mee. Ondanks dat al mijn lichaamssignalen schreeuwen dat ik naar huis wil. Ga ik toch nog even door… Nog twee dagen. Die klus ga ik wel even klaren.